Het is een heftige tijd voor ons allemaal.
- Je moet ineens thuiswerken, met je kinderen om je heen. Je wilt ze bezig houden terwijl de normale uitjes niet mogelijk zijn, en van de eindeloze stroom huiswerk worden jullie allemaal ongelukkig.
- Je hebt het al wat moeilijk in je relatie en zit nu echt teveel op elkaars lip. Alle kleine ergernissen stapelen zich op en je merkt dat jullie beiden een steeds korter lontje krijgen.
- Je bent ziek en je maakt je zorgen of je erger ziek zult worden… en wat dan?
- Je bent ZZP-er en je raakt in de knel.
- Je dreigt je baan te verliezen omdat je werkgever het niet gaat redden.
- Er is familie die extra kwetsbaar is, al in het ziekenhuis ligt, zelfs op de IC. Je kunt er niet voor ze zijn en dat frustreert je.
- Je moet in deze fase een uitvaart regelen voor een dierbare en het is niet mogelijk het afscheid zo vorm te geven als je zou willen.
Alles is anders. Je mist het normale gezelschap, de betrokkenheid, warmte en intimiteit die troost kunnen bieden. Mensen blijven op afstand en contact voelt steeds “net niet”.
Voel jij je ongeborgen of ongeborgd?
Frustratie en boosheid kunnen zich in rap tempo afwisselen met verdriet en gelatenheid. Wat moet je immers, er valt niet tegen te vechten?
Er is veel voor te zeggen je zorgen, je verdriet, je heftige emoties niet in je gezin neer te leggen, zelfs even niet bij je partner. Het is nu van belang dat je elkaar bemoedigt en steunt, overeind houdt. Dat kan alleen maar als je zelf sterk staat- en dat kan nu echt heel moeilijk zijn. Het gevolg is dat ook het normale gesprek stokt, dat je zelf ook niet meer sterk, stabiel “aanwezig” kunt zijn. Dat je je terugtrekt in een schil van zelfbescherming.
Hier moet je echt voor waken. Dat is zó ongezond!
Ik heb in mijn leven, helaas, al deze ervaringen reeds opgedaan. Hoewel het een pijnlijke weg is geweest ben ik er dankbaar voor. Uit mijn eigen ervaring kan ik putten om je bij te staan, en dat wil ik graag voor je doen. Ik kan je praktische tips geven hoe je het beste jezelf in stand houdt, wat de signalen zijn van je gevarenzone, en hoe je in het moment blijft. Zo voorkom je dat paniek en zorgen je overwinnen, en kun je krachtig en stabiel zijn voor degenen die je nodig hebben.
Belangrijkste tip: Zoek steun.
De belangrijkste les daaruit heb ik echt door schade en schande moeten leren (want oh, zo autonoom, eigenwijs, en zelfredzaam). Accepteer dat je dit niet alleen kunt.
Zoek een krachtpatser van buiten die je coacht. Het is geen zwaktebod. Integendeel. Het is essentieel om jezelf te laten ondersteunen in dit soort momenten.
Nu is het wel zo dat reguliere bronnen voor dergelijke hulp vaak lastig toegankelijk zijn. Je moet met je huisarts gaan praten (daar wil je nu echt niet naartoe, als hij\zij jou al wil zien) en die moet je doorverwijzen. Dan kom je waarschijnlijk op een wachtlijst. Bovendien heeft het reguliere circuit weinig kennis van rouwen (zeker van Mannenrouw).
Snel, concreet, effectief.
Zo’n traject van gesprekken die leiden tot wachten op support geeft vooral frustratie. Je wilt NU hulp! Dat gevoel ken ik, en die frustratie wil ik je graag besparen. Dus bij deze doe ik je kort en krachtig een aantal opties aan de hand.
Wil je mijn tips? Vraag ze aan, onderaan deze pagina.
Wil je in een korte periode leren hoe je die tips het beste kunt toepassen? Doe dan de Intensive van een dag. We bespreken in een aantal sessies stapsgewijs mijn tips en we oefenen. Tussendoor kunnen je kinderen gewoon huiswerk blijven maken!
Wil je graag iets meer ondersteuning? Neem dan een Kort-maar-Krachtig-traject bij me af. Gedurende een week hebben we iedere werkdag een sessie, waarin je je hart kunt luchten en ik je naar aanleiding van je verhaal tips en oefeningen geef. Geloof me, na een paar goede gesprekken voel je je zóveel beter!
Ook na zo’n Intensive of traject blijft contact vanzelfsprekend mogelijk, nazorg is voor mij een heel belangrijk punt!
Zorg voor jezelf.
Begin vandaag.